De naam van Maja Kjær kwam mij, als fervent lezer van kleine lettertjes, niet onbekend voor en enig zoekwerk leerde mij dat deze Deense violiste onder meer betrokken was bij bands als Maskineri en Fru Skaderrak, waarmee ze telkens oude volksmelodieën een hedendaagse draai wist mee te geven. Vandaag is Maja er terug, deze keer aan het hoofd van een heus orkest, dat zeven man sterk is en waarin, naast haar viool, ook tuba, trompet en cimbalom als vaste kern aanwezig zijn en daarnaast nog aangevuld worden met de sax en klarinet van Johan Toftegaard Knudsen op drie nummers en de fiddle van Signe Kierkgaard Schmidt op drie andere. Dat opent alvast de mogelijkheid om redelijk breed uit te waaieren en verder te gaan dan de simpele dolkmelodieën die je eigenlijk verwacht. De plaattitel heeft, zo lees ik op het binnenhoesje, een tweevoudige betekenis, want “Landing”, kan net zo goed “terechtkomen” betekenen als “je bestemming bereiken”. In het ene geval vertrek je op goed valle het uit, in het tweede had je een welbepaald doel voor ogen.

De Negen tracks van deze plaat zijn een soort verslag van de reis die Kjær zelf als muzikanten heeft gemaakt, of minstens hoe zij die heeft ervaren. Zo omschrijft ze openingstrack “Normannen” als een fusie van Scandinavië en Oost-Europa: ze schreef het nummer al in 2009, toen ze in Oslo verbleef en verlangde naar verbinding met andere jonge muzikanten. “Den Blonde” is dan weer een samenvloeien van verschillende kleine stroompjes die een wilde, woelige dans veroorzaken, geïnspireerd door fiddler Lena Jonssons, die er in slaagde een erg hectische passage te laten klinken alsof ze haar geen moeite kostte.. “Flat Tire” is een ietwat misleidende titel voor een melodie, die weliswaar tijdens een autorit ontstond, maar aangegeven werd door een ongewoon zoemend geluid dat de wagen voortbracht, zonder dat er van platte banden sprake was.

Even verderop wordt de cadans van de cimbalom vastgeklonken aan het ritme van de Deense “Hopsa”-dans, terwijl in “Skydriver” geprobeerd wordt weer te geven hoe het zou kunnen klinken als de wolken konden praten en “Kan du finde Dvile” beschrijft hoe ze zich op een bepaald moment tijdens haar studies in Odense voelde: depressief en worstelend met een slecht zelfbeeld. Een heel brede aanpak dus, die besloten wordt met “Landing”,een polonaise die weigert tot een einde te komen. De boodschap daarvan is, dat je in het leven nooit moet ophouden met vliegen, opstijgen en telkens weer landen. Dat is het geheim voor een boeiend leven. Ik zou dat zelf niet beter kunnen omschrijven en het is een fijn orgelpunt voor een bijzonder fijne plaat van iemand die u misschien zelf ook maar eens moet gaan ontdekken.

(Dani Heyvaert)